Bu Kent...

Bu Kent...


Öyle bir yalnızlığın ortasındayım ki;
Neden herkes suskun
Neden hiç kimse yok buralarda;
Niye kaldım gene onunla; yalnızlıkla..
Herkes gitti bir ben kaldım buralarda
Yeri göğü inleten bir çığlık atmak geliyor içimden
Belki ışıklar yanar evlerde,
Belki bozulur sessizlik, sesimle..
Gidiyorum, düşünüyorum,
Sanki karanlık olan bu kenti
İçinde hayalleriyle, fahişeleriyle
Üzerimde taşıyorum..
Bu kentte mi paylaştım dostluğumu
Bu kentte mi paylaştım aşkımı
Bu kent mi aldı varımı, yoğumu
Öyle bir yoğundu ki trafik
Gidemiyorduk ileri,
Herkes mutlutdu, her taraf ışıklara esir..
Belki de yolumu kaybettim,
Bilmiyorum ben nerdeyim,
İşte gene geldi aklıma gidişin
Feryatlarda, çığlıklarda kalbim,
Niye gitmiştin..
Ve sen öyle bir sevgiliydin ki sevgilim
Giderken elveda bile demedin..
Sen sevdiğimdin benim..
Aklıma geldiğinde huzurla dolardı içim
Gitmişsin... Niye gitmişsin..
Bu kent neler aldı benden,
Ben ona seni verdim
Sen sadece seni almadın giderken
Şimdi içimdeki külleri yok etmeyeceğim,
Yok etmeyeceğim ki;
Bir gün alev aldığında
Yangınım göklere vardığında;
Seni de yaksın, tıpkı beni taktığın gibi..
Bir gün verecek mi bu kent bana seni
Verse de ben alacak mıyım geri
Gidişin bu kadar yıktı beni
Niye gitmişsin? Niye.. Niye..